ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Θα έχετε ακούσει ή διαβάσει πολλές φορές τις συγκρίσεις που γίνονται
ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους Έλληνες ηθοποιούς.
Θα έλεγα ανάμεσα στον παλιό και τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, αλλά λόγω της παντελούς σχεδόν απουσίας νέου ελληνικού κινηματογράφου, η σύγκριση θα ήταν λίγο άστοχη.
Τα αποτελέσματα αυτών των συγκρίσεων θα σας είναι γνωστά.
Οι παλιοί Έλληνες ηθοποιοί υπερισχύουν κατά κράτος, είτε οι συγκρίσεις γίνονται
σε καφετέριες είτε σε καλλιτεχνικά σαλόνια.
Στις καφετέριες είναι συνήθως θέμα γούστου και ενστίκτου, στα καλλιτεχνικά
σαλόνια είναι θέμα ανάλυσης, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο.
Που 'ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια κλπ κλπ.
Το μόνο σημείο στο οποίο έχω αντιληφθεί να διϊστανται οι γνώμες, είναι οι λόγοι και οι αιτίες.
Άλλοι λένε ότι οι σημερινοί Έλληνες ηθοποιοί δεν έχουν τα μέσα που είχαν οι παλιοί,
να πιστέψω δηλαδή ότι τα "μέσα" του '50 και του '60 ήταν πιό προχωρημένα από τα σημερινά, λένε ότι σήμερα δεν πέφτουν φράγκα στον κινηματογράφο, ότι το κοντό είναι μακρύ
και το μακρύ κοντό και άλλοι λένε, έτσι γενικά, ότι τα πράγματα τότε
ήταν διαφορετικά απ' ότι είναι σήμερα.
Λοιπόν παιδιά, για να μην τσακωνόμαστε, ο λόγος που οι παλιοί αρέσουν πιό πολύ
από τους σημερινούς είναι ένας και μοναδικός και οι λεπτομέρειες περισσεύουν.
Οι παλιοί Έλληνες ηθοποιοί είναι τόσο επιτυχημένοι επειδή έπιασαν τον σφυγμό
και την ταυτότητα του μέσου Έλληνα και τον ενσάρκωσαν με θαυμαστή ακρίβεια.
Οι σημερινοί δεν είναι ότι δεν έχουν το ταλέντο να το κάνουν, κάθε άλλο μάλιστα.
Απλά ο μέσος Έλληνας, δεκαετίες τώρα, δεν έχει ούτε σφυγμό ούτε ταυτότητα.
Τι θέλετε λοιπόν να ενσαρκώσουν οι άνθρωποι;
Έναν μέσο Έλληνα δίχως σφυγμό και ταυτότητα ενσαρκώνουν.
Που λέει την Ελλάδα Γκρις και το συγγνώμη άει γαμήσ.