Θα ήθελα να γράψω γύρω στις πέντε σελίδες, αλλά μάλλον θα σεβαστώ τη στιγμή. Τη στιγμή σας. Συγκλονιστικό κατ' ελάχιστον. Και το πιάνο ένας πίνακας ζωγραφικής από μόνο του... Καλημέρα.
Ξέρεις τι έκανες με αυτό το αριστούργημα β.τ.μ.; Τη μαμά-Αλέκα να δακρύσει. Κι επειδή με τα δάκρυα δεν μπορείς να κολλήσεις τίποτε σκέφτηκα κάποτε ότι και με το αίμα μου ακόμη θα συγκρατώ τα φτερά του μικρού μου συνοδοιπόρου. Τίποτε άλλο...με συγκίνησες πολύ... καλημέρα...
Εγώ, εκτός από 'σένα, θα ευχαριστήσω τους δημιουργούς αυτού του καταπληκτικού τραγουδιού. Είναι όπως το λες. Ένας πίνακας ζωγραφικής που αναδύεται αγέρωχος μέσα από τον απέραντο σκουπιδοτενεκέ της σημερινής Ελλάδας.
Δεν το εύχομαι, αλλά αν ποτέ τα φτερά του μικρού σου συνοδοιπόρου χρειαστούν το αίμα σου γιά να συγκρατηθούν, είμαι πρόθυμος να βάλω κι εγώ μιά σταγόνα απ' το δικό μου.
Η συγκίνηση είναι αμοιβαία. Να είστε πάντα καλά, εσύ και ο μικρός σου συνοδοιπόρος.
Aς ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας στις χαρές χωρίς να κρυβόμαστε απο τις λύπες μας.Οι μεγάλες αληθειες και τα πιο ομορφα συναισθήματα κρυβονται στα απλά της ζωης.Οσο για τα φτερα ο χρονος ο δρομος κι ο πονος τα αναδημιουργούν.Κι ετσι παντα θα φτερουγιζουμε παρατολμα στα ελευθερα τοπια της ψυχης μας. Βασιλια της μοναξιας και της αληθειας το "προγραμμα" απο μονο του δεν κανει απολυτως τιποτε.Η ΨΥΧΗ που δημιουργει κανει τη διαφορα.:) Oμορφο δροσερο απογευμα απο καρδιας ευχομαι.:))
Ο χρόνος μας γερνάει, ο δρόμος μας κουράζει κι ο πόνος μας πονά. Αν όμως αναδημιουργούν και τα κομμένα μας φτερά, θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε και τους τρεις.
Πέραν της ψυχής, κανένα "πρόγραμμα" δεν κάνει απολύτως τίποτα αν δεν το έχεις. Γιά μιά ακόμα φορά, σ' ευχαριστώ.
Πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κόβουν τα φτερά των άλλων. Είναι εκείνοι που δεν θυμούνται πόσο πόνεσαν όταν τους έκοψαν τα δικά τους. Αλλά επειδή έχουμε πολύ αδύνατη μνήμη, έχουμε όλοι το ψαλίδι στο χέρι. Απλά νομίζουμε ότι εμείς δεν το χρησιμοποιούμε...
13 σχόλια :
Θα ήθελα να γράψω γύρω στις πέντε σελίδες, αλλά μάλλον θα σεβαστώ τη στιγμή. Τη στιγμή σας.
Συγκλονιστικό κατ' ελάχιστον.
Και το πιάνο ένας πίνακας ζωγραφικής από μόνο του...
Καλημέρα.
Ξέρεις τι έκανες με αυτό το αριστούργημα β.τ.μ.; Τη μαμά-Αλέκα να δακρύσει. Κι επειδή με τα δάκρυα δεν μπορείς να κολλήσεις τίποτε σκέφτηκα κάποτε ότι και με το αίμα μου ακόμη θα συγκρατώ τα φτερά του μικρού μου συνοδοιπόρου. Τίποτε άλλο...με συγκίνησες πολύ... καλημέρα...
Spy
Εγώ, εκτός από 'σένα, θα ευχαριστήσω τους δημιουργούς αυτού του καταπληκτικού τραγουδιού.
Είναι όπως το λες. Ένας πίνακας ζωγραφικής που αναδύεται αγέρωχος μέσα από τον απέραντο σκουπιδοτενεκέ της σημερινής Ελλάδας.
Καλημέρα.
Μαμά Αλέκα
Δεν το εύχομαι, αλλά αν ποτέ τα φτερά του μικρού σου συνοδοιπόρου χρειαστούν το αίμα σου γιά να συγκρατηθούν, είμαι πρόθυμος να βάλω κι εγώ μιά σταγόνα απ' το δικό μου.
Η συγκίνηση είναι αμοιβαία.
Να είστε πάντα καλά, εσύ και ο μικρός σου συνοδοιπόρος.
Aς ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας στις χαρές χωρίς να κρυβόμαστε απο τις λύπες μας.Οι μεγάλες αληθειες και τα πιο ομορφα συναισθήματα κρυβονται στα απλά της ζωης.Οσο για τα φτερα ο χρονος ο δρομος κι ο πονος τα αναδημιουργούν.Κι ετσι παντα θα φτερουγιζουμε παρατολμα στα ελευθερα τοπια της ψυχης μας.
Βασιλια της μοναξιας και της αληθειας το "προγραμμα" απο μονο του δεν κανει απολυτως τιποτε.Η ΨΥΧΗ που δημιουργει κανει τη διαφορα.:)
Oμορφο δροσερο απογευμα απο καρδιας ευχομαι.:))
Αερικό
Ο χρόνος μας γερνάει, ο δρόμος μας κουράζει κι ο πόνος μας πονά.
Αν όμως αναδημιουργούν και τα κομμένα μας φτερά, θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε και τους τρεις.
Πέραν της ψυχής, κανένα "πρόγραμμα" δεν κάνει απολύτως τίποτα αν δεν το έχεις.
Γιά μιά ακόμα φορά, σ' ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ β.τ.μ. και ανταποδίδω!
Αλέκα ήθελα να γράψω αλλά το "κ" του πληκτρολογίου το παθαίνει συχνά!
τι λέγαμε; το πολύ το κάπα-κάπα κάνει το παιδί ......
Αλέκα
Αυτό είναι σίγουρο, οπότε καλύτερα Αλέα, παρά ΑλέΚΚα. Άσε που και το Αλέα, μιά χαρά όνομα είναι.
Καλησπέρα.
Πολύ όμορφο. Καλημέρα!!!!
π. Λίβυε
Ευχαριστώ γιά τα θαυμαστικά και γιά την επίσκεψη.
Να είσαι καλά.
Πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κόβουν τα φτερά των άλλων. Είναι εκείνοι που δεν θυμούνται πόσο πόνεσαν όταν τους έκοψαν τα δικά τους.
Αλλά επειδή έχουμε πολύ αδύνατη μνήμη, έχουμε όλοι το ψαλίδι στο χέρι.
Απλά νομίζουμε ότι εμείς δεν το χρησιμοποιούμε...
Αναζητώντας την αυτογνωσία
Αυτό το άτιμο το ψαλίδι!
Όντως το έχουμε όλοι στο χέρι αλλά, πίστεψέ με, αρκετοί από 'μας ξέρουμε πολύ καλά οτι το χρησιμοποιούμε.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου