ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕΣ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Κάποιο κρύο πρωινό του Γενάρη 

ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του
μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του.
Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια
αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα
αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές
χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι
πηγαίνοντας στη δουλειά τους.

Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας
μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε
ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε
για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το
βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα,
ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο,
από μία κυρία που το πέταξε στο καπέλο του
καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να
σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα κάποιος
ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για
λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και
έφυγε βιαστικός. Πιό πολύ από όλους τους
περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα
τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για
να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε
για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. 

Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς
απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε 

και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι

οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν
για να συνεχίσουν το δρόμο τους .
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν
για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6
άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά
στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν,

χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του
βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32
δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και
υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε.
 Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε
κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι
ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell,
ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου,
και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5

εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο
από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713.
Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell
είχε παίξει σε ένα κατάμεστο θέατρο της
Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω του μετρίου
εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια.
Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!

Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει 

Ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito,
οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post

και ήταν μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί 

του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει,
και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν:
« Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον,
σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;
Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο
σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον;»