Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρόνος μου τελειώνει.
Κάθε μεγάλη ώρα, κάθε μικρή στιγμή
ο χρόνος μου τελειώνει.
Κουλουριασμένος σε μιά κόχη αυτού του χρόνου
σε στάση εμβρυακή
σκέφτομαι πώς τον έχω σπαταλήσει
πώς τον ξόδεψα και τον σκόρπισα
σε λίγα χέρσα τετραγωνικά αυτού του κόσμου.

Ο χρόνος μου τελειώνει
απ' τη στιγμή της πρώτης μου ανάσας.
Ο χρόνος που μου δόθηκε
χωρίς αντάλλαγμα θαρρούσα.
Έτσι θαρρούσα.
Πώς μου χαρίστηκε χωρίς ανταμοιβή.
Και τώρα, καθισμένος στην άκρη ενός βράχου
ψηλά πάνω απ' τα σύννεφα, το βλέπω καθαρά.
Δεν μου χαρίστηκε ο λίγος μου ο χρόνος.
Όποιος κι αν μου τον έδωσε
ένα μου ζήτησε μονάχα.
Να τον ζήσω με αγάπη
κι έχοντας καλοσύνη στην καρδιά.
Κι αν ξαναβρώ όσους πλήγωσα
κι αν ξαναδώ όσους πόνεσα
κι αν μπροστά τους ταπεινά γονατίσω
το χρόνο που φάλτσα ξόδεψα
δε γίνεται να αποκαταστήσω.

Ο χρόνος μου τελειώνει.
Και τώρα θέλω να φωνάξω από 'δω ψηλά
πως θέλω να μάθω και να ξέρω
αν μου άξιζε στ' αλήθεια να τον ζήσω.
Ποιός θα μου απαντήσει;
Ο θεός δε μιλά κι αν μιλά δεν τον ακούω.
Οι άνθρωποι μιλούν,
μα ο καθ' ένας γιά τον εαυτό του.
Τα πουλιά κελαηδούν
μα τη γλώσσα τους δεν καταλαβαίνω.
Ολομόναχος πάνω σ' ετούτο το βράχο
κουλουριασμένος σε τούτη την κόχη του χρόνου
κρυώνω και ζεσταίνομαι
και βλέπω καθαρά πως τίποτα δεν έχω καταλάβει.

β.τ.μ.