ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕ ΡΑΚΗ ΚΑΙ ΛΕΜΟΝΙΑ

Έχετε ακούσει για τις ορεινές "μειονεκτικές" περιοχές; Σε μία τέτοια ζω.
Η κεντρική διοίκηση μας χαρακτήρισε έτσι, διότι προφανώς υπέπεσε στην αντίληψή της
οτι μειονεκτούμε απέναντι σ' εκείνους που ζουν στα αστικά κέντρα.
Οτι δεν είμαστε μέσα στο γήπεδο δηλαδή ρε παιδί μου, ότι δεν έχουμε επαφή με το παιχνίδι.
Τώρα βέβαια θα μπορούσα να σας κάνω ένα κατάλογο "μειονεκτημάτων" που θα τα ζηλεύατε όλοι, αλλά επειδή δε θέλω να γίνω κακός θα σας πω μόνο για το ίντερνετ, τη ρακή και τα λεμόνια...
Στην ορεινή μειονεκτική μου περιοχή, το ίντερνετ εμφανίστηκε απ' το πουθενά πριν από
δύο χρόνια (ακόμα πιστεύω ότι έχασε το δρόμο του και βρέθηκε εδώ).
Δόξα τον ΟΤΕ, καλούτσικη ταχύτητα έχουμε, είμαστε και λίγοι με ίντερνετ στην περιοχή,
δε μας πετάει έξω κάθε λίγο και λιγάκι και πληρώνουμε όσα πληρώνετε κι εσείς αν και
μειονεκτούμε απέναντί σας.
Αν όμως σβήσει ξαφνικά το λαμπάκι του ίντερνετ πάνω στο μόντεμ, εκεί να δείτε μειονέκτημα!
Έμεινα λοιπόν από ίντερνετ για πρώτη φορά πρίν από λίγες μέρες και ξεκίνησε ο Γολγοθάς
του πολίτη, μειονεκτούντος ξεμειονεκτούντος.
Άντε τηλέφωνα στην εξυπηρέτηση πελατών, ξανά τηλέφωνα στην τεχνική υποστήριξη,
ξαναμανά τηλέφωνα στις βλάβες.
Το "εντός 24ώρου" έγινε 48ωρο, μετά τριήμερο και μετά άρχισε βγάζει και δοντάκια.
Είχα δουλειά ο καημένος, χρειαζόμουν το ίντερνετ επειγόντως, αλλά όπως συμβαίνει
σε όλους μας όταν ζητάμε βιασύνη απο δημόσιο οργανισμό, έπεσα σε πλάνα του Αγγελόπουλου.
Για να μη φρικάρω λοιπόν πάνω στην απελπισία μου, την τέταρτη μέρα έκλεισα τα μάτια και
επικεντρώθηκα στο να δω πως δουλεύει το σύστημα. Ξέρετε τι περίμενα λοιπόν τέσσερις μέρες;
Να κάνουν απο την Αθήνα ένα τηλέφωνο στο Ηράκλειο. Απο 'κει να ειδοποιήσουν τον ΟΤΕ της
περιοχής μου κι απο ΄κει να στείλουν κάποιον τεχνικό στον κόμβο της περιοχής
ή, αν χρειαστεί, να έρθει και στο σπίτι.
Η Κρήτη, αν και μεγάλο νησί, ένα κομμάτι γης είναι. Σε ακτίνα τριάντα χιλιομέτρων,
οι περισσότεροι γνωριζόμαστε ή έχουμε κοινούς γνωστούς ή φίλους.
Η σκέψη λοιπόν ήταν απλή και δεν άργησε να έρθει.
Εγώ-η Αθήνα-το Ηράκλειο-το παράρτημα-ο τεχνικός. Αν πετάγαμε έξω την Αθήνα, το Ηράκλειο
και το παράρτημα, τι θα απέμενε; Εγώ και ο τεχνικός. Ήταν ζήτημα χρόνου λοιπόν.
Δε χρειάστηκε να κάνω πάνω από δύο-τρία τηλέφωνα για να βρω το κινητό του.
Τον πήρα τον άνθρωπο και του είπα τον πόνο μου, καλό παιδί ο Μανώλης και πρόθυμος να
βοηθήσει, ξέκλεψε ένα εικοσάλεπτο, πετάχτηκε στον κόμβο, ξεμπλόκαρε τη θύρα και μετά ήρθε
απ' το σπίτι να ξανασετάρουμε το μόντεμ. Μέχρι να καθαρίσω μιά αγκινάρα και να πιούμε
δυό ρακές είχα και ίντερνετ να κάνω τη δουλειά μου.
Ο Μανώλης βιαζότανε, ήταν εν ώρα υπηρεσίας, αλλά πρόλαβα και του γέμισα μιά σακούλα
λεμόνια απ΄τις λεμονιές μου. Μου είπε "το κινητό μου το έχεις, άμα ξαναμπλοκάρει η πόρτα
κάνε μου ένα τηλέφωνο να ΄ρθω να την ανοίξω, να πιούμε και κανα ρακάκι", τον ευχαρίστησα,
με ευχαρίστησε και πήγε στην ευχή του θεού.
Παρά το οτι περίμενα το κωλοίντερνετ τέσσερις μέρες, με το που έφυγε ο Μανώλης έκλεισα τον
υπολογιστή, έβαλα ένα μοναχικό ρακάκι και κάθησα κάτω απ' τη λεμονιά.
Κοιτούσα το μπλε-κίτρινο αμαξάκι του ΟΤΕ να απομακρύνεται με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά.
Εγώ είχα αυτό για το οποίο πλήρωνα, ο Μανώλης οδηγούσε το αμαξάκι του ΟΤΕ μέσα στο άρωμα των φρεσκοκομμένων λεμονιών, τα πουλιά κελαηδούσαν, το σύστημα είχε καταρρεύσει
μ' ένα τηλεφώνημα.
Ήταν ένα όμορφο απόγευμα.
Όπως θα ήταν τόσα και τόσα απογεύματα στη ζωή μας, αν βρίσκαμε τον τρόπο
να βγάλουμε ανάμεσα απο 'μας και το Μανώλη τα παράσιτα που κόβουν τη γραμμή.