ΠΕΡΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

Μου έγραψε μια φίλη:

«Σε ένα καλύτερο αύριο ελπίζω.
Ξέρεις, νομίζω πως το χειρότερο που έχουν καταφέρει
οι κυβερνήσεις όλες από τη μεταπολίτευση και πέρα είναι
που έχουν κλέψει από τον κόσμο την ελπίδα!
Ζωή χωρίς ελπίδα είναι ζωή χαμένη»…

Εγώ πάλι, πιστεύω ότι το καλύτερο αύριο δεν έρχεται όταν απλά
ελπίζουμε να έρθει αλλά όταν το πάρουμε στα χέρια μας και το
φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι. Γι’ αυτό και θεωρώ τη σκέτη «ελπίδα»
μια μορφή παραδοχής του ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε
τη ζωή μας, οπότε απλά ελπίζουμε να την αλλάξουν κάποιοι άλλοι,
ή η τύχη, ή ο Θεός. Προτιμώ λοιπόν την έμπρακτη εφαρμογή των
όσων πιστεύω από το να ελπίζω και να κρέμομαι από τα τέτοια
του καθ' ενός και ειδικά όταν αυτός είναι πολιτικός.
Και αναφέρομαι φυσικά στο ατομικό επίπεδο, εκεί όπου
η επανάσταση και η αλλαγή είναι εφικτές. Γιατί στο επίπεδο
των μεγάλων συνόλων, η μοίρα του ανθρώπου έχει αποδειχτεί
μέχρι τώρα καταδικασμένη. Όλες οι επαναστάσεις αλλοτριώθηκαν,
μπαγιάτεψαν και τελικά απέτυχαν. Δεν ξέρω ποιά μορφή
θα μπορούσε να έχει μια μεγάλη επανάσταση που θα άλλαζε
ριζικά τον κόσμο και θα οδηγούσε τον άνθρωπο σε ένα καλύτερο
μέλλον αλλά, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τέτοια επανάσταση
δεν έχει υπάρξει, μιάς και ο κόσμος πηγαίνει απ’ το κακό
στο χειρότερο. Το μόνο λοιπόν που μας απομένει, αν δεν έχουμε
σηκώσει τα χέρια ψηλά και αν πράγματι θέλουμε να αλλάξουμε
τη ζωή και το μέλλον μας, είναι η δράση σε ατομικό επίπεδο,
σε επίπεδο οικογένειας ή παρέας. Όταν ζούμε, για παράδειγμα,
μέσα στη μόλυνση «ελπίζοντας» πως μια κυβέρνηση θα πάρει
δραστικά μέτρα για να την μειώσει, μάλλον θα πεθάνουμε
με την ελπίδα. Όταν ζούμε στα όρια της φτώχιας «ελπίζοντας»
πως μια κυβέρνηση θα μας δώσει αυτά που δικαιούμαστε,
μάλλον θα πεθάνουμε απ’ την πείνα. Τι κάνουμε λοιπόν;
Παίρνουμε την παρέα μας ή την οικογένειά μας, φεύγουμε
απ’ τα σκατά και πηγαίνουμε να ζήσουμε κοντά στη φύση για να
έχουμε καθαρό αέρα να αναπνέουμε και καθαρά αυγουλάκια και
λαχανικά για να τρώμε. Και μην ακούσω ότι αυτό δεν είναι
εφικτό επειδή η δουλειά μας βρίσκεται στη χαβούζα.
Τη δουλειά μας στη χαβούζα, απλά την παρατάμε.
Υπάρχουν τόσες και τόσες τίμιες και καθαρές δουλειές
που μπορούμε να κάνουμε σε οποιοδήποτε μέρος επιλέξουμε
να ζήσουμε και μάλιστα δουλειές ξεκούραστες!
Κανείς δεν είπε σε κανέναν να παραιτηθεί από την τράπεζα
ή το γραφείο και να πάει στα 30 ή στα 40 του να σκάβει
με την τσάπα. Το έχουν κάνει πολλοί μέχρι τώρα, δίνοντας
το παράδειγμα, οπότε μπορεί να το κάνει όποιος θέλει.
Αρκεί να το θέλει στ’ αλήθεια και να μην είναι ανεπιστρεπτί
εθισμένος στη μιζέρια, την «ελπίδα» και τη μοιρολατρία.
Το ζητούμενο, όπως λέει και ο Diego Camacho, είναι η ατομική
συνοχή και η πνευματική ειρήνη. Η ηρεμία, η εξοχή, να δουλεύεις
το λιγότερο δυνατό, όσο είναι απαραίτητο για να μπορείς να ζεις,
να απολαμβάνεις την ομορφιά, τον ήλιο. Να απολαμβάνεις τη ζωή
με κεφαλαία και όχι τη ζωή με «πεζά». Να έχεις μια προσωπική
θεώρηση, να εφαρμόζεις τις ιδέες σου στην καθημερινότητα
στο μεγαλύτερο βαθμό, χωρίς να περιμένεις
πότε θα γίνει η επανάσταση.