Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

THE GOOD OLD DAYS

Θα έχετε ακούσει πολλές φορές τη φράση "παλιές καλές μέρες",
"παλιές καλές εποχές", "παλιός καλός καιρός" ή, αγγλιστί,
"the good old days". Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί η εποχή των
παπούδων μας ήταν καλύτερη από τη δική μας; Έχετε αναρωτηθεί
γιατί οι παπούδες μας ήταν πιό ευτυχισμένοι από 'μας;
Και μη μου πείτε επειδή τότε οι ρυθμοί της ζωής ήταν πιό
χαλαροί ενώ σήμερα μπλα μπλα μπλα. Αυτά είναι μαλακίες.
Και τότε οι άνθρωποι είχαν τα καθημερινά τους προβλήματα
και υπέφεραν από αρρώστιες και κεράτωναν ο ένας τον άλλον.
Δείτε λοιπόν παρακάτω τον αληθινό λόγο γιά τον οποίο
οι παλιές εποχές ήταν καλύτερες απ' τη σημερινή και γιατί
οι παπούδες μας ήταν πιό ευτυχισμένοι από 'μας...

Ηρωίνη της Bayer. Από το 1890 μέχρι το 1910 η ηρωίνη πουλιόταν
σαν μη εθιστικό υποκατάστατο της μορφίνης.
Επίσης δινόταν στα παιδιά που υπέφεραν από έντονο βήχα.

Η Metcalf ήταν μιά από τις πολλές εταιρίες που κυκλοφορούσαν
στην αγορά κρασί που περιείχε coca. Όλοι έλεγαν ότι το κρασί
αυτό σε έκανε να αισθάνεσαι ευτυχισμένος και ότι ήταν και
πρώτης τάξεως φάρμακο γιά πολλές ασθένειες.

Το κρασί Mariani (1875) ήταν το πιό διάσημο κρασί με coca
εκείνης της εποχής. Ο πάπας Λέων ο 13ος κουβαλούσε πάντα
ένα μπουκάλι μαζί του. Του άρεσε τόσο πολύ, που είχε
βραβεύσει τον παραγωγό του Angelo Mariani με το χρυσό
μετάλλιο του Βατικανού.

Ποτό με κρασί κόκας από την Maltine Manufacturing Company
of New York. Συνιστούσαν ένα ποτήρι με ή μετά το φαγητό γιά
τους ενήλικες και μισό ποτήρι γιά τα παιδιά.

Η C.F. Boehringer & Soehne ( Mannheim, Germany )
ήταν παγκοσμίως η μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής προϊόντων
που περιείχαν κουινίνη και κοκαίνη.

Διάλυμα οπίου σε αλκοόλ, γιά το άσθμα.

Ταμπλέτες κοκαίνης (1900). Δεν έλειπαν από την τσέπη ηθοποιών,
τραγουδιστών, δασκάλων και ομιλητών, επειδή γλύκαιναν τη φωνή.

Σταγόνες κοκαίνης γιά τον πονόδοντο. Το 1885 ήταν πολύ δημοφιλείς
στα παιδιά. Εκτός από το ότι ανακούφιζαν τον πονόδοντο,
τα έκαναν κι ευτυχισμένα.

Διάλυμα οπίου σε αλκοόλ για ήσυχο ύπνο των βρεφών.

Εξακολουθείτε να αναρωτιέστε γιατί οι παπούδες μας
ήταν πιό ευτυχισμένοι από 'μας;

6 σχόλια :

D.Angel είπε...

Ηθελα να ξερα πού τα βρήκες όλα αυτά!Απίστευτο!Χαιρετώ σας

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ είπε...

dreamer-angel

Μα που αλλού; Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας :)
Αντιχαιρετώ σε.

vzeve@tee.gr είπε...

ο "Αλκμάν"που πριν από ένα μήνα άρχισε να εκπέμπει, με έκπληξη άνοιξε, τον"Βασιλιά της Μοναξιάς"
Το έκανε επειδή πριν χρόνια πολλά, υπήρχε κάποιος που είχε χαρακτηρισθεί έτσι, εδώ σ' αυτήν την πόλη -μήπως άφησε χνάρια, σκέφτηκε, κάποια βήματα;
Ήταν άλλος,και ω του θαύματος, παρουσίαζε ενδιαφέρον!
Ενώ στον μικρό μας χώρο, είναι δύσκολο να συναντηθούμε , φαίνεται στο αχανές διαδίκτυο, είναι εύκολο-να δούμε.
Στον αντίποδα μορφολογικά, του Μπλογκ σας, κοντά σε πολλά, θα μιλήσουμε ξανά, έστω μέσω ηλεκτρονικών σελίδων-είναι τουλάχιστον πιο ζωντανές από τις έντυπες-ας μην μυρίζουν μελάνι.

για το alkman.gr

Βασίλης Ζεβελάκης

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ είπε...

Βασίλης Ζεβελάκης

Σε ποιά πόλη αναφέρεσαι;
Πες μου περισσότερα γιά εκείνον που είχε χαρακτηριστεί "έτσι" και δώσε μου και ένα link γιά το alkman.gr, γιατί δεν μπόρεσα να το βρω.

alkmanas είπε...

http://www.alkman.gr/αυτη είναι η διεύθυνση του ΑΛΚΜΑΝ-)Ηρακλειο-Λονδινο, οι τόποι του

30/60 οι ηλικίες των υπευθύνων του

------------------------------------------
ανοχή και επίθεση, σε ψευτιές και αλήθειες-δυστυχώς πολύ ριζωμένες μέσα μας-αισθηματική συντήρηση και ακραία πρωτοπορία , τα καλλιτεχνικά όρια του// "απολιτική"η θέση του, όταν η σκέψη κολλάει σε ισμούς κάθε μορφής και είδους//

alkmanas είπε...

μετά από 6 χρόνια, σου ξαναστέλνω (τμήμα)κείμενο...ο βασιλιάς, ήταν απλός πρίγκιπας.../φιλικα και εγκάρδια ΒΖ


Η ΚΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΣΙΓΟΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
ΑΛΚΜΑΝ / 17 hours ago


Μια κιθάρα στην “ακρη του δρόμου(λεωφόρος Καλοκαιρινού) 8 Ιουνίου 2015
Η ΚΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΣΙΓΟΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Αφιέρωση: σ΄αυτούς που αγαπούν το εξαιρετικό αυτό όργανο

Η κιθάρα ήταν πεταμένη στη άκρη του δρόμου της λεωφόρου Καλοκαιρινού, άγγιζε το πεζοδρόμιο.

Δεν ήταν χτυπημένη σπασμένη, απλώς παρατημένη στο ρείθρο του πεζοδρομίου, στα βρωμόνερα και τα σκουπίδια.

Λες κι ο ιδιοκτήτης της την άφησε, έτσι χωρίς καμιά βία, φοβήθηκε να την τραυματίσει, την σεβάστηκε κάπως, ίσως είχε κάποιο φιλότιμο .

Μια κιθάρα που θα βρέθηκε σε χέρια μουσικών, που έπαιξε εύθυμα και νοσταλγικά τραγούδια, που συνόδευσε λύπες και χαρές.

Προκαλούσε στεναχώρια η εικόνα, σαν να μην ήταν ένα άψυχο αντικείμενο, ακoυγόταν το τrαγούδι των Βeatles

“Σαν σας κοιτώ,

βλέπω η αγάπη κοιμάται
σαν

η κιθάρα μου σιγοκλαίει
Το δάπεδο,

θέλει σκούπα να βάλτε

και η κιθάρα να σιγοκλαίει”(1)

Παρατηρούσα το άχρηστο κουφάρι της, ο χρόνος της τέλειωσε και πετάχτηκε στο δρόμο, αυτός που την (κατ) είχε δεν την

έριξε στον κάδο των σκουπιδιών, την πέταξε σαν άδειο κουτί τσιγάρων όπου έτυχε, δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει .

Δεν ήξερε ότι σήμερα κάποια αντικείμενα που έχουν σημασία αλλά και τρόφιμα, τα αφήνουμε κοντά στους κάδους,

ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Η κιθάρα ήταν ακίνητη, ήσυχη και σιωπηλή, δεν αξιώθηκε ούτε σκουπιδοτενεκέ,

ντράπηκα που σιχάθηκα να την αγγίξω, να της αλλάξω τουλάχιστον θέση. Δεν σιγόκλαιγε, όπως στο τραγούδι, ακολουθούσε

χωρίς παράπονα της μοίρα της, υποτιμημένη, λερωμένη αλλά αξιοπρεπής. … Ήταν αδύνατον να μην γυρίσω πίσω στο μακρινό παρελθόν,

ξύπνησαν λαχτάρες και πόθοι, φίλοι και συντροφιές , αισθήματα και εξομολογήσεις…

Μα ένα πρόσωπο ξεχώριζε, ιδανικός εραστής της κιθάρας, σύντροφος της αχώριστος , ο Νόελ – όπως τον λέγαμε, κατά την ταυτότητα

Μανόλης Λιναρδάκης (αν δεν κάνω λάθος). Λίγο μεγαλύτερος από μας, αχώριστος στις νεανικές συντροφιές μας, από τις Τρεις καμάρες ως τα πάρτι ,

συνόδευε με την κιθάρα του τα ρομαντικά τραγούδια της εποχής. Λίγο αλλοπαρμένος, καλόκαρδος,

δεν αντιδρούσε όταν τα αστεία μας γινόταν κακόγουστα ή σχεδόν βάρβαρα. Συνήθιζε να ακολουθεί

μια σειρά τραγουδιών με τα ρεφρέν τους, γιαυτό το παρανόμι του ήταν “Ρεπερτόριο”, ίσως να του άρεσε.