ΕΝΑΣ ΣΕΜΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΦΥΓΕ

Έτυχε, πριν μερικά χρόνια, να δω τον Σπύρο Καλογήρου σε μιά
συνέντευξη, μία από τις σπάνιες φορές που τον θυμήθηκαν
οι τηλεάνθρωποι και τον κάλεσαν σε κάποιο κανάλι.
Μιλούσε σχεδόν χωρίς να κοιτάζει την κάμερα ή τον
συνομιλητή του. Περισσότερο κοιτούσε κάτω, έχοντας ένα
αθώο χαμόγελο ευγνωμοσύνης στο πρόσωπό του
και τον θυμάμαι να λέει περίπου τα εξής:

"Εγώ δεν είμαι μεγάλος ηθοποιός, γι' αυτό και δεν έπαιξα
μεγάλους ρόλους. Ευχαριστώ όμως το θεό που μου χάρισε αυτό
το λίγο ταλέντο και κατάφερα απ' αυτό να βγάζω το ψωμί μου.
Όμως το έχω πάρει το όσκαρ μου εγώ. Μιά μέρα, πριν χρόνια,
ήμουν με ένα φίλο μου μέσα στο τρόλεϊ. Ξαφνικά σηκώνεται
μιά ηλικιωμένη κυρία η οποία άρχισε να με χτυπάει με την
τσάντα της, λέγοντας ταυτόχρονα στο φίλο μου που στεκόταν
δίπλα μου: - Γιατί τον κάνεις παρέα αυτόν; Αυτός τους πρόδωσε
όλους στους Γερμανούς".

Αμφιβάλλει κανείς οτι αυτό ήταν όντως ένα όσκαρ;
Καλό σου ταξίδι κύριε Σπύρο.