Ο ΠΟΙΗΤΗΣ "ΔΕΝ" ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ

Ζητώ συγγνώμη που θα μιλήσω στο πρώτο ενικό,
αλλά δε γίνεται αλλιώς αφού θα κάνω την παρατυπία
να δημοσιοποιήσω μιά συζήτηση που είχα προ ημερών
με μιά γνωστή μου.
Το άλλαξες το blog, μου είπε. Άρχισες και γράφεις
πολιτικά και δημοσιογραφικά. Πριν, που έβαζες βιντεάκια
και έγραφες τα εσώψυχά σου, ήταν καλύτερο.
Αφού της παραπονέθηκα οτι εγώ δεν της έκανα
τίποτα κακό γιά να με βρίζει αποκαλώντας με
δημοσιογράφο, της είπα οτι αυτό μάλλον συνέβη
επειδή ξύπνησα ένα πρωί και γιά κάποιο λόγο, γιατί
γιά όλα υπάρχει ένας λόγος, τα είδα όλα μπροστά μου.
Όχι όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι μου ή στο χωριό μου,
αλλά "όλα γιά όλα" (αν και θα μου έφτανε να δω
ανθρώπους, παλαίμαχους της ζωής, να έχουν φάει τη ζωή
με το κουτάλι και τώρα να μην έχουν ούτε φαί ούτε κουτάλι).
Βλέποντας απ' την άλλη τον εαυτό μου να ψιλοσφυρίζει
αδιάφορα, ένοιωσα ξαφνικά σαν το "μουνί" της ρήσης
"εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται".
Και κάπως έτσι ερμήνευσα την όποια "μεταστροφή"
της ύλης και των ανησυχιών αυτού εδώ του κακόμοιρου blog.
Αυτό με το οποίο τελείωσα ότι είχα να πω και το οποίο θέλω
να μοιραστώ και μαζί σας, είναι πως κατά την
ταπεινή μου άποψη, όταν ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία,
ο "ποιητής" πάει στον πόλεμο, ακόμα και στην κυριολεξία.
Ομολογώ πως δε μπορώ να δω εύκολα την εικόνα του ποιητή
που κάθεται και γράφει βυθισμένος στο χαρτί ενώ οι βόμβες
σφυρίζουν έξω απ' το παράθυρό του. Το ομολογώ!
Κλείνω τα μάτια, βάζω τα δυνατά της φαντασίας μου,
αλλά δε μπορώ να τη δω την εικόνα.
Γιατί αν καταφέρω να τη δω και παρατηρήσω τον ποιητή
να γράφει μακάριος ανάμεσα στις μπόμπες,
τι άλλο θα δω από ένα "μουνί το οποίο χτενίζεται
την ώρα που ο κόσμος καίγεται";

β.τ.μ.