Βαδίζω μέσα σ' ένα κυκεώνα.
Όσο ξεκάθαρα είναι όλα
τόσο θολώνουν και ξεθωριάζουν.
Τι να σου πω!
Τρομάζω όταν καταλαβαίνω
γι' αυτό προτιμώ να αναρωτιέμαι.
Ανησυχώ όταν όλα είναι ήσυχα
γι' αυτό με βλέπεις και κρυφοκοιτάζω.
Ένας ανεμοστρόβιλος έλεγα πως είναι αυτό που ζούμε
όμως αυτό που ζούμε δεν κοπάζει.
Κάθε φορά που λέω "αυτό είναι"
κάποιος κατεβάζει τα φώτα και δε βλέπω "που είναι".
Κάθε φορά που λέω "έτσι είναι"
με στραβώνει ένα φλας και δε βλέπω "πως είναι".
Ζω σ' ένα απίστευτο σύμπαν.
Όλα είναι έτσι κι όλα είν' αλλιώς.
Όλα σωπαίνουνε κι όλα βροντοφωνάζουν.
Όλα μου λένε "πήγαινε"
κι όλα μου λένε "άσ' το, δεν υπάρχει λόγος".
Αποσβολωμένος στέκομαι και παρατηρώ.
Λέω και ξελέω.
Είμαι έτσι κι είμαι αλλιώς.
Μεταμορφώνομαι σε ότι θέλω,
διασχίζω το σύμπαν με ταχύτητα φωτός
ενώ είμαι σταματημένος.
Τι να σου πω!
Αυτό που έλεγα ανάγκη, τώρα το λέω προσμονή.
Αυτό που έλεγα απίστευτο, τώρα το λέω καλημέρα.
β.τ.μ.
Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008
ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!
Αναρτήθηκε από ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ στις 1:50 μ.μ.
14 σχόλια :
Τι να σου πω!
Μια απίστευτη καλημέρα και...ωραίος εαυτός κι αυτός.
Ανεπίδοτη
Τουλάχιστον αυτή η καλημέρα δεν έμεινε ανεπίδοτη. :)
Σ'ευχαριστω πολυ για το ομορφο σου σχολιο!
Καλο βραδυ πατριδα!
Βάλια
Εγώ σ' ευχαριστώ γιά την επίσκεψη.
Καλό βράδυ και σ' εσένα.
Παραλήρημα με λυτρωτικό φινάλε, αυτή σας η ανάρτηση αγαπητέ μου.
Μια απίστευτη καλημέρα σας στέλνω.
Spy
Είθε κάθε φινάλε στη ζωή μας να είναι λυτρωτικό φίλε μου.
Μιά απίστευτη καλημέρα κι από 'μένα.
Γεια σου Βασιλιά,
δεν θα "ακουμπήσω" τις σκέψεις σου. Ξέρεις ότι σέβομαι τις εμπειρίες και τα κατασταλάγματα του καθένα.
Έγραψα στο μπλογκ της φίλης Ε.Α. πριν από λίγο για την προσ(ανα)μονή. Και εδώ σου έχω αφήσει προ ημερών κάτι σχετικό με την αναμονή για να ανοίξει "πράσινο". Όπως καταλαβαίνεις άρέσκομαι να παραβιάζω τον κόκκινο* σηματοδότη. γιαυτό μου άρεσε που κατέληξες με τη φράση "Αυτό που έλεγα απίστευτο, τώρα το λέω καλημέρα."
* πώς θα μου άρεσε να τον παραβίαζε και η ΑΕΚ το βράδυ και να λέγαμε "em pireώτες είδατε;"(χαχαχα).. μεγάλα λόγια δεν λέω:)
Καλημέρα
Πώς τα καταφέρνεις και οδηγείς το μυαλό του άλλου στα άκρα? Σχεδόν δύο ημέρες το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω και ενώ μου αρέσει απίστευτα, δεν βρίσκω τον τρόπο να το σχολιάσω..(εδώ η όποια "διαμεσολάβηση τρίτου" θα ήταν προσβολή ως εκ του προχείρου υπεκφυγή) Εύγε!
την αγάπη μου
Χριστίνα-Αννα
εγω γράφω πάντα για να με διαβάσεις εσύ αν εισαι και αρχαιολογος ακόμη καλύτερα. Μη με σβήσεις.
Αλέκα
Εγώ, αντιθέτως, θα τις «ακουμπήσω» τις σκέψεις σου
και θα σου πω ότι μπορείτε να παραβιάσετε οποιοδήποτε
κόκκινο φανάρι εκτός από κείνο που βρίσκεται στο Φάληρο.
Είναι τέχνη το να ξέρεις να περιμένεις κι εσείς,
τόσες δεκαετίες που περιμένετε, πρέπει να έχετε γίνει
μεγάλοι καλλιτέχνες.
Την καλημέρα μου και τη συμπάθειά μου.
Χριστίνα
Το σχολίασες ήδη.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Ocean Soul
Μα γιά ποιό λόγο να σε σβήσω αγαπητή μου;
Καλημέρα.
Ωραίο ποιήμα.
Είσαι πολύ καλός και αξιόλογος blogger.
Αν θέλεις και έχεις χρόνο ρίξε καμία ματιά και απο την πλατεία:)
Φιλιά πολλά
παιδί της πλατείας
Να ρίξω, γιατί να μη ρίξω;
Ποτέ δε θα είχα αντίρρηση να ρίξω μιά ματιά σε μιά πλατεία.
Σε πλατείες μεγαλώσαμε.
Δημοσίευση σχολίου