Στη σκακιέρα του κόσμου
δεν είμαι βασιλιάς, ούτε άλογο, ούτε πύργος.
Ένα απλό στρατιωτάκι είμαι
που μ' έχουν βάλει στην πρώτη γραμμή
γιά να κρύβονται πίσω μου
άλογα, πύργοι και βασιλιάδες.
Έλα όμως που κοιτάζοντας απέναντί μου
τους βλέπω και μπροστά μου!
β.τ.μ.
Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008
ΣΤΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ
Αναρτήθηκε από ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ στις 4:20 μ.μ.
29 σχόλια :
Ειναι αυτο που λεμε μπρος γκρεμος και πισω ρεμα ε;;; Δεν πειραζει ομως, οι στρατιωτες ειναι αυτοι που στην ουσια κρινουν την εκβαση μιας μαχης, αυτοι...που πολεμουν με το σωμα, το αιμα και τη ψυχη τους...οχι οι στρατηγοι και οι βασιλιαδες που απλα σχεδιαζουν και παρακολουθουν εκ του ασφαλους!
Butterfly
Συμφωνώ σε όλα αλλά δεν είναι αυτοί οι κερατάδες που σκοτώνονται στις μάχες. Τα στρατιωτάκια σκοτώνονται. Αυτοί ζουν και βασιλεύουν.
Βασιλιά όμορφα μεταφορικό κείμενο. Φαντάζομαι δε, πως το κακό είναι ότι πολλά στρατιωτάκια που γλιτώνουν της μάχης μετά το ξεχνούν συντηρώντας βασιλείς.
Ο Φαρούκ (δεν είμαι σίγουρη) έλεγε ότι κάποτε βασιλείς θα υπάρχουν στην τράπουλα και στη Μ. Βρετανία. Προφανώς του διέφευγε ότι τους βασιλείς δεν τους κάνουν οι θρόνοι και τα στέμματα αλλά τα στρατιωτάκια που εκούσια ή ακούσια θυσιάζονται γι΄ αυτούς.
Ωραία πράγματα έγραψες και πολιτικά. Σε ευχαριστώ.
Καλό βράδυ
ονειρο των σκακιστών το στρατιωτακι να γινει βασίλισσα. Μόνο έτσι επιβιώνει.
Ένας ξακουστός Κουβανός σκακιστής των αρχών του περασμένου αιώνα, ο Καπαμπλάνκα, θεωρούσε τα στρατιωτάκια τα πιο σημαντικά πιόνια. Διότι ένα στρατιωτάκι τρώει τους πάντες, και το Βασιλιά και τη Βασίλισσα. Κι αν προχωρήσει μέχρι την άλλη άκρη της σκακιέρας μπορεί να μεταμορφωθεί σε οτιδήποτε. Έως και Βασιλιάς. Σπάει, δηλαδή, το ποδάρι της η Ιστορία, και μία στο τόσο έρχονται τα πάνω κάτω και γίνεται ο κακός χαμός. Μία στο τόσο αλλά γίνεται γερό πανηγύρι. Βάρδα, σύνΓΑΥΡΕ, μην ξανασπάσει κάνα ποδάρι η ιστορία. Δε θα ξέρουν πού να κρυφτούν...
Αλέκα
Θα πεθάνω και δε θα πάρω απάντηση.
Τι τον ποτίζουν άραγε τον κόσμο και τον κάνουν να συντάσσεται με βασιλιάδες, αυτοκράτορες και πλανητάρχες;
Μήπως εκείνος που θ' αλλάξει τον κόσμο τελικά, θα είναι αυτός που θα εφεύρει το αντίδοτο;
Ocean Soul
Πρέπει όντως να γίνεις βασιλιάς (ή βασίλισσα αν προτιμάς).
Βασιλιάς και κύριος του εαυτού σου, χωρίς στρατό και υπηκόους.
Μα όχι γιά να επιβιώσεις αλλά γιά να ζήσεις με αξιοπρέπεια.
Μύστη
Τα στρατιωτάκια που πάνε γιά βασιλιάδες, τα σκανάρουν και τα ανιχνεύουν πλέον από μικρά.
Τα βρίσκουν και τα εξαφανίζουν.
Μακάρι να συμβεί στον καιρό μας να τους ξεφύγουν κάνα δυό απ' αυτά, να πιούμε όλες τις μπύρες αγκαλιά!
εδω θα τα χαλασουμε ηρακλη και θα σου εξηγησω..
οταν ημουνα μικρος μια γρια τσιγγανα
μου ειπε -αφου κοιταξε την πατουσα του αριστερου μου ποδιου-πως για να επιτυχω τους στοχους που ειχα βαλει στη ζωη μου μοναχα μια προυποθεση υπηρχε..και αυτη ητανε ,οπως ειπε η κυρια,να κατουρησω ενα πρωην ή νυν βασιλια στη μουρη ..απο τοτε οπου ακουω οτι βρισκεται καπου εδω κοντα βασιλιας,βασιλισσα ή κατι τετοιο τελος παντων προσπαθω να τον πλησιασω μπας και το πετυχω..αλλα δεν τα εχω καταφερει γιατι οι κουφαλες προστατευονται απο ανθρωπακια δηλαδη τους στρατιωτες τους,οποτε αποφασισα να εξολοθρευσω πρωτα τα ανθρωπακια αυτα και μετα να κανω αυτο που θελω με τους στεμμενους με ολη μου την ησυχια πια...να τον κατουρησω στη μουρη δηλαδη..
γι αυτο σε παρακαλω μη τολμησεις και αγγιξεις κανενα βασιλια γιατι περιοριζονται οι πιθανοτητες να πετυχω το στοχο μου...
ασχολησου λοιπον με το ταβλι,οπως κανω και γω,να νομιζουνε οτι εχουμε ξεχαστει,και αφου χαλαρωσουν
να πετυχουμε το στοχο μας,εσυ το δικο σου και γω το δικο μου..
και κατι αλλο,σου προτεινω στο ταβλι να χρησιμοποιεις κοκκινα και μαυρα πουλια γιατι ξεκουραζουν τα ματια και δεν προκαλουν φταρνισμα..
ωραια η αναρτηση σου αν και διακρινω τασεις μαζικων απαγχονισμων...μεφτιαξες φιλε
καλη μερα σε ολους τους μη αρμοδιους..
και φυσικα σε σενα
Γιώργη
Άμα τον ξεμοναχιάσεις το μονάρχη,
θα μ' αφήσεις να τον κατουρήσω κι εγώ λίγο κολλητέ;
Εμένα δε μου το 'πε τσιγγάνα, αλλά να έτσι, γιά το γαμώτο.
Κι όμως σκέψου...όταν το στρατιωτάκι φτάσει στο τέλος του ταμπλό του αντιπάλου, το μεταμορφώνεις σε πύργο, αξωματικό, αλογάκι, ότι θέλεις!
Πρέπει να τολμήσουμε να φτάσουμε ως το τέλος, οι βασιλιάδες πάντα θα κρύβονται...
Καλημέρα και καλό μήνα.
Μόλις είδα το σχόλιο του Μύστη!
Το ίδιο υποστηρίζει κι εκείνος λοιπόν.
Η αλήθεια είναι ότι τα στρατιωτάκια που παραδρομούν τα "Σκανάρουν" όπως σωστά λες όμως στα πλαίσια ενός παιχνιδιού όλα επιτρέπονται αν είναι εντός κανόνων έτσι;
Samael
Φυσικά και αυτός είναι ο σκοπός.
Να φτάσουμε μέχρι τις πίσω γραμμές του εχθρού. Και μετά τι κάνουμε;
Γινόμαστε εμείς βασιλιάδες στη θέση των βασιλιάδων;
Χα, εδώ σε θέλω τώρα!
Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς, προσοχή!
Η σκακιέρα έχει νταμάκια και πίσω μας, όχι μόνο μπροστά μας!
Όσο γιά τους βασιλιάδες, αυτοί κρύβονται απ' την κοιλιά της μάνας τους και θα κρύβονται ακόμα και στον άλλο κόσμο.
Σαφώς και όλα επιτρέπονται αν είναι εντός κανόνων, αλλά αν παίζεις σ' ένα παιχνίδι που σ' έβαλαν με το ζόρι και που είναι εκ των προτέρων στημένο απ' αυτούς, ποιός τους χέζει τους κανόνες τους;
Αντάρτικο μέχρι τελικής πτώσης!
Ελπίζω όλες αυτές οι αναφορές στους "βασιλιάδες" να μη συγχέονται με το ψευδώνυμό μου!
και τους βασιλιάδες?? ποιός τους επιλέγει?? ποιός τους ανέχεται?? και τα κάστρα?? ποιοι τα χτίζουν?? μα εμείς θαρρώ.. άρα θαρρώ δεν υπάρχουν άλλοι.. Εμείς τα πιόνια εμείς και οι σκακιστές.. εμεις τα στρατιωτάκια..εμεις και οι βασιλιάδες.. Οταν καταφέρουμε να αποδεχτούμε αυτή την ευθύνη τότε ίσως κατι να αλλάξει..
καλώς σε βρήκα βασιλιά:):)
καλημέρα..καλό φθινόπωρο!!
Stagona
Λυπάμαι που θα διαφωνήσω αλλά δεν είμαστε όλοι "δικοί μας".
Είμαστε "εμείς" και οι "άλλοι" ή "αυτοί" κι "εκείνοι" ή όπως θέλεις πές το.
Αν, όπως λες, εμείς χτίζουμε τα κάστρα, γιατί δεν τα γκρεμίζουμε;
Αν εμείς επιλέγουμε τους βασιλιάδες, τι μας εμποδίζει να τους αποπέμψουμε;
Εμείς είμαστε τα πιόνια. Οι σκακιστές είναι άλλοι και μας κινούν καλά κρυμμένοι και τόσο έντεχνα που μας αφήνουν να πιστεύουμε οτι εμείς το κάνουμε το παιχνίδι.
Δεν νομίζω οτι τα πράγματα θα αλλάξουν αν αποδεχτούμε την ευθύνη που περιγράφεις αλλά όταν γκρεμίσουμε τα κάστρα και καθαιρέσουμε τους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες.
Καλώς όρισες στο βασίλειό μου
που δεν έχει στρατό, αυλικούς
και υπηκόους.
Καλό φθινόπωρο και σ' εσένα
και προ πάντων δημιουργικό.
Βασιλιά πολυ ωραία η αλληγορία, όμως στο ίδιο πνεύμα με αρκετούς από τους προλαλίσαντες, θα πω ότι αυτό το επί γης παιχνίδι είναι... διαδραστικό. τους ρόλους και τίς θέσεις στη σκακιέρα οι "άλλοι" προσπαθούν να μας τους επιβάλλουν, αλλά κι εμείς τους αποδεχόματε ή όχι-γι' αυτό και δεν γκρεμίζουμε κάστρα και βασιλιάδες όπως αναρωτιέσαι.
Όσο για σένα, δεν σε συγχέω με το ψυδώνυμό σου, μάλλον σαν... "άλογο", και μάλιστα αχαλίνωτο, σε βλέπω, και καθόλου σαν "πιόνι" :)
καλό απόγευμα και... καλές παρτίδες! :)
Λορελάη
Εν τοιαύτη περιπτώσει θα αναρωτηθώ:
Αυτοί που ΔΕΝ δέχονται τους όρους, γιατί δεν γκρεμίζουν τα κάστρα και δεν καθαιρούν τους βασιλιάδες;
Μη μου πεις επειδή είναι μιά χούφτα άνθρωποι, γιατί θα πεθάαανω!
Καλό απόγευμα κι από 'μένα.
Αυτό θα σου πω βασιλιά μου... Δυστυχώς...
(μην πεθάνεις τωρα! σε παρακαλώ! :)))
Yperoxi eikona..
Λορελάη
Γίνεται να με παρακαλεί μιά κυρία και να της χαλάσω το χατήρι;
Θα το αναβάλλω λοιπόν γιά αργότερα.
Ε.Α.
Σ' ευχαριστώ.
αχαλίνωτο άλογο και άγριο άλογο ο βασιλιας της μοναξιας;
Ocean Soul
Μα, πέστε τα επιτέλους κυρία μου, τουλάχιστον εσείς που με γνωρίζετε!
Με έχουν παρεξηγήσει εδώ μέσα!
δε σε γνωρίζω αλλά σε μυριζω σνιφ
Ocean Soul
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω αλλά αν βασίζεστε στην οσμή θα πλανηθείτε πλάνην οικτράν!
Αυτό που μυρίζετε δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία
Gaultier "Le Male".
α και νομιζα οτι μυριζα τη μονμπλανκ
Το Σκάκι
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα
--
Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
---
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
--
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
--
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...
-- Μανώλης Αναγνωστάκης --
Ocean Soul
Είδατε που σας έλεγα;
Γιά τη δική σας ασφάλεια λοιπόν,
θα σας επιστήσω την προσοχή να αποφύγετε να με "μυρίσετε" σήμερα
γιατί θα μαγειρέψω στιφάδο.
Καλημέρα.
Ανώνυμε
Σ' ευχαριστώ γιά τους στίχους του Μανώλη που μου θύμισες.
Μου έδωσες έναυσμα γιά την επόμενη ανάρτηση την οποία και σου αφιερώνω.
Καλημέρα, να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου