Ο ΠΟΝΟΣ, Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Αν ρωτήσουμε τα ΜΜΕ γιατί ρίχνουν τα φώτα τους άπλετα πάνω σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης ξεφτίλας και του ανθρώπινου πόνου, θα μας πουν "επειδή αυτό σας αρέσει να βλέπετε". Αν τους ρωτήσουμε γιατί ασχολούνται από ελάχιστα έως καθόλου με τις εκδηλώσεις του ανθρώπινου μεγαλείου, τι θα μας πουν; Οτι αυτά δε μας αρέσει να τα βλέπουμε και γι' αυτό δε μας τα δείχνουν; Αλήθεια, μας αρέσουν ή δε μας αρέσουν;...

Σε προηγούμενη ανάρτηση που αφορούσε κάποιον Δημητράκη που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του,
κάποιος μου έγραψε "σήμερα ειδικά όλοι με το Δημήτρη θα ασχοληθούν...τι λες άνθρωπέ μου;
Με την κοράκλα εκτός κόμματος...μέγα δράμα...!". Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή όχι, πάντως
διαπιστώνω, και δεν είναι η πρώτη φορά, ότι αν τη σήμερον ημέρα ασχοληθείς με κάτι άλλο
από τα τρέχοντα, με τα οποία ασχολούμαστε ή πρέπει να ασχολούμαστε όλοι, κινδυνεύεις να σε
πούνε και μαλάκα. Και τα τρέχοντα, είπαμε ποιά είναι. Αυτά που επιλέγουν τα ΜΜΕ.
Αν δηλαδή κάτι δεν το δείξει η τηλεόραση, δεν υπάρχει ρε φίλε! Αν δεν είναι σκουπίδι,
κοινωνικό, καλλιτεχνικό ή πολιτικό, πρέπει να είσαι τυχερός για να πέσεις πάνω του.

Ακόμα και το μέγα ζήτημα της περίφημης οικονομικής κρίσης, θα μας απασχολήσει όσο θα του
επιτρέψουμε να μας απασχολήσει. Θα ζήσουμε όμως μ' αυτό;
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως όχι.
Και ξέρετε γιατί; Γιατί ούτε η οικονομική κρίση ούτε τα 9 στα 10 της τηλεόρασης είναι
η αληθινή ζωή. Θα μου πείτε, ποιός είμ' εγώ που θα πω τι είναι αληθινή ζωή!
Αν τίθεται έτσι, τότε ας το αποκαλέσουμε "αυτό που είναι αληθινή ζωή για 'μένα".
Την οικονομική κρίση και τους παρατρεχάμενούς της θα τα υποστώ, θα τα φάω στη μάπα, αλλά
δε θα κυριεύσουν το μυαλό και τη ζωή μου. Και όσο θα τα τρώω στη μάπα, θα σκουπίζω συνεχώς τα μάτια μου απ' τις χλαπάτσες για να μπορώ να βλέπω τον κόσμο γύρω μου και τις ομορφιές που του έχουν απομείνει. Γιατί υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα που αξίζουν την προσοχή μας, αν όχι για τίποτ' άλλο, τουλάχιστον γιατί μπορούμε να διδαχτούμε και να έχουμε μιά πιθανότητα παραπάνω να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Όταν λοιπόν εν μέσω κρίσης, πολιτικών ανακατατάξεων, διαγραφών, παραγραφών και επιγραφών εγώ όχι μόνο ασχολούμαι αλλά και βρίσκω νόημα ζωής σε μιά ορχήστρα κλασσικής μουσικής από τη Βενεζουέλα, γουστάρω να με πούνε μαλάκα και θα είναι και τίτλος τιμής.

Στη Βενεζουέλα λοιπόν, εδώ και περίπου 30 χρόνια, ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, το
El Sistema (Fundacion del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e
Infantiles de Venezuela). Ο μουσικός Χοσέ Αμπρέου βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια από τις πιο
φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε
των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς. Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και
άρχισε να αποδίδει καρπούς. Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και
άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100
και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές!. Οι καλύτεροι απ' αυτούς τους νεαρούς μουσικούς
μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την
εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν του del Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ,
που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες!

Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελανοί πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και
στο Σάλτσμπουργκ! Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί Αυστριακοί ζήτησαν και ανκόρ! Ξεκίνησε το ανκόρ με ένα ταρατατζούμ κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων, οι φιλόμουσοι Αυστριακοί αναγνώρισαν το κομμάτι και χειροκρότησαν. Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν Στράους και μάλιστα στην Αυστρία! Και κάνει zoom out η κάμερα και θολώνει ο νους. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα. Και παίζουν καλά οι άτιμοι!

Πίσω δε από τη μεγάλη αυτή ορχήστρα, βρίσκεται μιά "μικρότερη", η ορχήστρα
"Τερέσα Καρρένιο", που απαρτίζεται από ακόμα νεαρότερους Βενεζουελανούς, αμούστακα παιδιά που πάνε ακόμα σχολείο.

Στο πρώτο βίντεο οι πιτσιρικάδες, που αν δεν υπήρχε η ορχήστρα, το πιθανότερο θα ήταν
να έχουν γίνει βαποράκια, τρελλαίνουν τους εκστασιασμένους Αυστριακούς.
Στο δεύτερο, οι ακόμα πιό πιτσιρικάδες, παίζουν live στο Καράκας. Είναι ντυμένοι με τα
καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους και αργότερα με τη φόρμα
της εθνικής Βενεζουέλας. Και δεν παίζουν ότι να ναι. Ξεκινούν με το δεύτερο μέρος της
δέκατης συμφωνίας του Σοστακόβιτς, που οι ειδικοί χαρακτηρίζουν σαν ένα από τα πιό γρήγορα
και απαιτητικά κομμάτια της κλασσικής μουσικής και συνεχίζουν με ένα λατινοαμερικάνικο
του Μεξικανού συνθέτη Αρτούρο Μάρκες.

Ακούστε τους. Ας μην έχει το αυτί σας καμία σχέση με την κλασσική μουσική, εγώ πάντως έχω
ακούσει ελάχιστη. Και αφού τους ακούσετε, θυμηθείτε οτι είναι μικρά παιδιά από μιά χώρα
χωρίς ιδιαίτερη παράδοση στην κλασσική μουσική και που οι συνθήκες ζωής οδηγούν τους
ανθρώπους στο έγκλημα από την παιδική τους ηλικία.
Α, και κάτι άλλο! Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βενεζουέλας είναι το ένα τέταρτο απ' αυτό
της χώρας μας, που επιπλέον έχει χρεοκοπήσει.

Καλή σας ακρόαση.
(εγώ χειροκροτούσα μόνος μου μπροστά στον υπολογιστή)

σύνδεσμοι
Gustavo Dudamel
El Sistema (homepage)
El Sistema (wikipedia)